Haste Paste

Bugunun teması: Eskiden mektuplasıyormusum insanlarla. 3-5 insana dair şeyler dışında her şeyi attım. Pişman değilim, aksine bir rahatlama, bir rahatlık, bir bahar havası esti hücremde. En geyiği

Bazen neden bu kadar çok laf sokma çabası içerisinde olduğunu merak ediyorum. (müjde de merak etti mi acaba?)Sinir bozuculuk klasmanında a)vapur seyahati sonrası “Pardon bayaan arkadaş olabilir miyiz” diyen insanlar b)Seksen milyonluk pantolon giyen ve sokakta oturup ekmek yiyerek yoksulluk edebiyatı yapan mini-punklar c-Sosyoekonomik olarak aşağı gördüğü temizlikçinin “Dururdum” telaffuzunu büyük bir kendine güven ve bilmişlikle “durardım” diye “ düzelten” market-çilerle yarışıyor muyum acaba?

cinsinden olan

en ciddisi de

Küçük yel değirmenine baktı, çevresindeki nesnelere dair kurduğu soyutlamalardan hoşlanmazdı, zihinsel güce hakaret sayardı bir abajuru başlangıç noktası alan hikayeleri.
“Yeni bir renk verin bana. Bütün renkleri biliyorum. Temel renklere benzemeyenini istiyorum.Sarımsı dememeliyim ona. Onu tanıyorum: Koral maviden iki dirhem, 3 dirhem leylak 1 tutam sim değil. Hep siyah beyaz gören, rüyalarını da siyah beyaz gören ve görmüş bir köpeğin turuncu ve fuşyayla görkemli tanışması gibi”

gibi fazlaca edebi olan bir sürü not, mektup yığını.

Yazılanları atamadığım için blog a el atıyorum. Yayıncımıza güveniyorum. Bu sayfayı, göremediğim kankalarımla bir bağ olarak görüyorum, o kadar da ciddiyim hani. Hastayım şu an, küçük dağlar bile yaratabilirim ve fakat uzanmakta ısrarcıyım. Esenlikler efenim..